Hoe werkt chloordioxide als je het verdund drinkt in de concentratie en frequentie zoals MMS protocollen voorschrijven? CLO2 neemt u mee op haar zoektocht naar antwoorden.
De werking volgens dr. oncoloog Laurent Schwartz:
A first patient with metastatic adenocarcinoma of the pancreas has decided, on his own, to refuse chemotherapy but to treat himself with lipoïc acid, hydroxycitrate combined with oral ingestion of chlorine dioxide. His blood tests and radiological examinations have almost normalized and the disease is stable at 18 months. Another patient with hormone resistant metastatic prostate cancer has experienced a sharp drop in PSA level as well as improved medical condition. From extensive literature review, the mechanism of action of chlorine dioxide is unknown. It is our hypothesis (albeit unproven) that chlorine dioxide results in tumor cell acidification of the alkaline pH of cancer cells.
Chemisch mechanisme van virusinactivering: reactie van ClO 2 met aminozuurresiduen
Bron: https://akjournals.com/view/journals/2060/107/1/article-p1.xml
In 1986 hebben Noss et al. Ze ontdekten [ 19 ] echter dat drie afzonderlijke chemische eenheden in het virale eiwit, namelijk de aminozuurresiduen cysteïne, tyrosine en tryptofaan, snel konden reageren met ClO 2 . In 1987 hebben Tan et al. ClO 2reageerde alleen met zes aminozuren opgelost in 0,1 M natriumfosfaatbuffer, pH 6,0. De reactie met cysteïne, tryptofaan en tyrosine was te snel om door hun techniek te worden gevolgd. Drie andere aminozuren (histidine, hydroxyproline en proline) reageerden veel langzamer met ClO 2 , met een meetbare snelheid.
De reactiviteit van de drie snel reagerende aminozuren (cysteïne [ 12 ], tyrosine [ 17 ] en tryptofaan [ 27 ]) werd tussen 2005 en 2008 in het laboratorium van Margerum bestudeerd. Ze ontdekten dat cysteïne de hoogste reactiviteit had tussen deze aminozuren. Uit hun experimentele gegevens berekenden ze tweede-orde-snelheidsconstanten (bij pH 7,0, 25 ° C en 1 M ionensterkte) en verkregen de volgende sequentie: cysteïne 6,9 × 10 6 M −1 s −1 >> tyrosine 1,3 × 10 5 M −1 s −1 > tryptofaan 3,4 × 10 4 M −1 s −1 >> guanosine 5′-monofosfaat 4,5 × 10 2M −1 s −1 . (Ze bestudeerden guanosine 5′-monofosfaat [ 18 ] als een modelverbinding voor guanine in nucleïnezuren. De hier gepresenteerde gegevens zijn ontleend aan tabel 3 van referentie [ 18 ]).
In 2007 ontdekte Ogata [ 22 ] dat de antimicrobiële activiteit van ClO 2 is gebaseerd op denaturatie van bepaalde eiwitten, wat voornamelijk te wijten is aan de oxidatieve modificatie van de tryptofaan- en tyrosineresiduen van de twee modeleiwitten (runderserumalbumine en glucose-6). -fosfaat dehydrogenase) gebruikt in zijn experimenten. In 2012 was het opnieuw Ogata die aantoonde [ 23 ] dat de inactivering van influenzavirus door ClO 2 werd veroorzaakt door oxidatie van een tryptofaanresidu (W153) in hemagglutinine (een piekproteïne van het virus), waardoor het receptorbindende vermogen teniet werd gedaan. .
In deze context is het interessant om op te merken dat het spike-eiwit van het nieuwe coronavirus SARS_CoV-2 54 tyrosine-, 12 tryptofaan- en 40 cysteïneresiduen bevat [ 29 ]. Als we aannemen dat in een waterige oplossing al deze residuen net als de vrije aminozuren kunnen reageren met ClO 2 , dan kan de inactivering van de virussen extreem snel zijn, zelfs in een zeer verdunde (bijv. In een 0,1 mg / L ) ClO 2- oplossing.
Jim Humble, de "uitvinder" van MMS beweert:
It is important to note that MMS does not cure disease. MMS is an oxidizer, it kills pathogens and destroys poisons. When these are reduced or eliminated in the body, then the body can function properly and thereby heal. I often say, “The body heals the body”. MMS helps to line things up so the body can do just that.
Disclaimer: These statements have not been evaluated by the Food and Drug Administration. This product is not intended to diagnose, treat, cure, or prevent any disease. License: Except where otherwise noted, content on this site is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Jim Humble wijst er ook op dat ClO2 al meer dan 70 jaar wordt gebruikt om water mee te ontsmetten. Wereldwijd! Natuurlijk bewijst dit dat ClO2 erg effectief is tegen pathogenen. Alsof daar nog bewijs voor nodig was.
Echter, de gedachte dat wat goed is om drinkwater te ontsmetten ook goed moet zijn voor ontsmetting van ons lichaam, slaat nergens op.
- de concentratie ClO2 in drinkwater is honderden malen kleiner is dan wat MMS-protocollen voorschrijven
- ClO2 in drinkwater is afgebroken voor het de consument bereikt
ClO2 is een krachtige oxidator, zegt Jim Humble. Jim Humble is net zo min scheikundige of bioloog als ikzelf, dus wat zou dit kunnen betekenen?
Als je in de wetenschap op zoek gaat naar antwoorden, stuit je op een 'probleem'. Chloordioxide is de ideale waterdesinfectant. Waterleidingbedrijven zouden daarom heel graag ClO2 in een heel lage concentratie toevoegen aan het water. Maar dan, in de leidingen ontstaan chemische reacties. ClO2 valt immers makkelijk uit elkaar.
Bij orale inname van ClO2 wordt ClO2 meteen afgebroken door speeksel en maagzuur waardoor er geen ClO2 in je lichaam komt
Bron: https://www.echa.europa.eu/de/web/guest/registration-dossier/-/registered-dossier/15450/7/2/1
Short description of key information on bioaccumulation potential result:
A weight of evidence approach was used to assess the toxicokinetic behaviour of Chlorine dioxide.
It is assumed that chlorine dioxide as such is not absorbed by oral since it rapidly reacts with saliva and gastric juices.
Furthermore, the total recovered in urine after dermal administration indicates that dermal absorption is poor. These findings were consistent regarding the reactive properties of the dioxide chlorine. ClO2 was reduced rapidly after an oral administration in Chloride (Cl-), Chlorite (ClO2-) and Chlorate (ClO3-) ions.
Seventy-two hours after a single gavage dose of 100 mg/L 36ClO2, most of the 36Cl label in the plasma was in the form of chloride ion (Cl-) and chlorite; the ratio of chloride to chlorite was 4 to 1. Chloride ion is the ultimate metabolite of chlorine dioxide.
Seventy-two hours after 36ClO2 oral dosing, 31% and 10% of the radioactivity were measured in the urine and the faeces, respectively while radioactivity was not detected in the expired air. The parent compound was not detected in the urine; most of the radioactivity was in the form of chloride, with smaller amounts as chlorite.
Short description of key information on absorption rate:
Chlorine dioxide skin contact resulted in a reduction of ClO2 to chlorite followed by reduction to chloride. Therefore, it is assumed that chlorine dioxide is not absorbed at significant rate after skin contact.
CLO2.nl: waar is de betekenis van de '36' uit 36ClO2?
Bron: https://www.researchgate.net/publication/293067909_Electrolytic_preparation_of_36Clchlorine_dioxide_from_H36Cl
Antwoord (als ik het goed heb gelezen): 36ClO2 is ClO2 gevormd uit de grondstof H36Cl via een bepaald chemisch proces. Op deze manier wordt een erg pure vorm van ClO2 verkregen.
En dat wordt bevestigd door het hier genoemde feit dat er amper of geen ClO2 het lichaam via je urine verlaat. "Absorbtion is poor", maar er is wel absorbtion!!! Er komt dus wel Chloor in de urine terecht. Dat betekent dat er toch een kleine hoeveelheid door alle barriëres heen is gekomen. En Chloordioxide staat er om beklend dat het al bij heel kleine concentraties grondig desinfecteerd. Dus misschien is het wel die heel kleine hoeveelheid die gemeten wordt in de urine die bewijst dat er toch een desinfecterende werking uit kan gaan van het drinken van chloordioxide.
Verder is er het genoemde feit dat bij inname van ClO2 chloor in de vorm van Chloride (Cl-), Chlorite (ClO2-) and Chlorate (ClO3-). Het ClO2 wordt dus direct omgezet. Mocht je lichaam worden vergiftigd door het drinken van verdunde ClO2, dan gebeurt dat door de uit ClO2 ontstane producten (Cl-), Chlorite (ClO2-) and Chlorate (ClO3-). Dus de volgende stap is om te ontdekken wat deze stoffen in je lichaam doen.
Bron: https://www.health.belgium.be/sites/default/files/uploads/fields/fpshealth_theme_file/19084836/Inactivatie%20en%20securisatie%20van%20weefsels%20en%20cellen%20ten%20overstaan%20van%20bacteri%C3%ABn%2C%20virussen%20of%20prionen%20-%20Deel%20III%3A%20virologie%20%28november%202012%29%20%28HGR%208785%29.pdf, bladzijde 47
Datum: 9 November 20127.5.3.1 Chloordioxide
7.5.3.1.1 Biocidale activiteit
Chloordioxide inactiveert enterovirussen, poliovirussen, rotavirus en HIV. De inactivatie van poliovirus is meer efficiënt bij een pH van 10,0 dan bij pH 6,0 (Knapp & Battisti, 2001) en blijkt gerelateerd te zijn met de concentratie chloordioxide. Wanneer een chloordioxide oplossing uiteenvalt in chloriet en chloraat vermindert de antivirale activiteit, wat de antivirale activiteit van het vrije chloordioxide radicaal bevestigt (Knapp & Battisti, 2001).
7.5.3.1.2 Chemische achtergrond
Chloordioxide bevat een atoom chloor en twee atomen zuurstof en bestaat bijna volledig als vrij radicaal monomeer. Bij kamertemperatuur neemt het de gasvorm aan. Chloordioxide is oplosbaar in water. In de gasfase is chloordioxide stabiel bij concentraties van 10 % of minder bij atmosferische druk (Knapp & Battisti, 2001).
7.5.3.1.3 (Medische) toepassingen
Chloordioxide wordt gebruikt in de desinfectie van drinkbaar water, groenten en fruit (Knapp & Battisti, 2001). Behandeling van bloed en bloedproducten is voorgesteld om de infectiviteit van HIV in bloed te verminderen en het risico van ziektetransmissie via de transplantatie van sclera en cornea te verminderen (US patent) (Knapp & Battisti, 2001).
7.5.3.1.4 Toxiciteit
Wanneer chloordioxide ingenomen wordt, wordt het gemetaboliseerd en geëxcreteerd tot chloride en chloriet. In aanwezigheid van vocht en blootgesteld aan licht echter kan de gasfase van chloordioxide aanleidinggeven tot de vorming van een mengsel zuren (Knapp & Battisti, 2001). Er is weinig literatuur over de carcinogeniciteit van chloordioxide. Volgens beschikbare data is het niet carcinogeen (Knapp & Battisti, 2001).
7.5.3.1.5 Toegepast op allogreffes
7.5.3.1.5.Hartkleppen In de studie van Farrington werd eveneens chloordioxide (Dexit, Genesis Medical) getest gedurende 10 minuten op myocardfragmenten gecontamineerd met HSV type I en poliovirus type I. Deze behandeling reduceerde de virustiter van beide virussen met ongeveer 3 log10. Electronenmicroscopie met cuproline blauw kleuring toonde slechts lichte wijzigingen in de endotheelcellen van de kleppen (Farrington et al, 2002). De periodiciteit van de GAG-kleuring langsheen de collageenvezels was verminderd (Farrington et al, 2002).
Commentaar CLO2.nl: ik weet niet wat ik met deze kennis opschiet.
Tot zover... in de wetenschap... nog geen antwoord gevonden.
Hoe werkt chloordioxide volgens 'biofysicus' Andreas Kalcker
Andreas Kalcker is een omstreden figuur.. De heer Kalcker (en zijn ongelijk is niet bewezen), verondersteld dat chloordioxide als volgt werkt:
- Chloordioxide kan virussen bestrijden via het selectieve oxidatieproces door capside-eiwitten te denatureren en vervolgens het genetische materiaal van het virus te oxideren, waardoor het wordt uitgeschakeld. Omdat aanpassing aan het oxidatieproces niet mogelijk is, voorkomt het de ontwikkeling van resistentie door het virus, waardoor chloordioxide (ClO2) een veelbelovende behandeling voor elke virale ondersoort.
- Er is wetenschappelijk bewijs dat chloordioxide effectief is tegen
- het SARS-CoV-2 [4] en SARS-CoV-2 coronavirus, zoals het werk dat is uitgevoerd aan de Universiteit van Queretaro in Mexico en gepubliceerd in november 2020 COVID-19, genaamd "In vivo evaluatie van het antivirale effect van ClO2(chloordioxide) in kippenembryo's die zijn geïnoculeerd met aviair coronavirus
- (IBV, Infectieuze bronchitis, een coronavirus bij kippen), waarin ClO2-behandeling had een duidelijke invloed op IBV-infectie. De virale titers waren namelijk 2.4 keer lager en de mortaliteit werd gehalveerd bij geïnfecteerde embryo's die werden behandeld met ClO2. De infectie veroorzaakte afwijkingen in de ontwikkeling, ongeacht de behandeling. Laesies die kenmerkend zijn voor IBV-infecties werden waargenomen in alle geïnoculeerde embryo's, maar de ernst was meestal significant minder bij ClO2-behandelde embryo's. Geen macro- of microscopisch bewijs van toxiciteit veroorzaakt door ClO2werd gevonden bij de gebruikte doses.
- Toxiciteit: De grootste problemen die optreden met medicijnen of stoffen die in het algemeen als zodanig kunnen worden beschouwd, zijn te wijten aan hun toxiciteit en bijwerkingen. Er is toxiciteit met chloordioxide bij inademing via de luchtwegen, maar er zijn geen meldingen van toxiciteit bij de aanbevolen dosis van 30 mg of 30 ppm in waterige oplossing bij orale inname en er is geen klinisch bewezen dood, zelfs niet bij hoge doses bij orale inname. De letale dosis (LD50, acute toxiciteitsratio) wordt geschat op 292 mg per kilo gedurende 14 dagen, terwijl het equivalent in een volwassene van 50 kg 15,000 mg zou zijn, toegediend gedurende twee weken. De sub-toxische orale doses die kunnen worden gebruikt, zijn ongeveer 50 ppm opgelost in 100 ml water 10 keer per dag, wat overeenkomt met 500 mg. Bovendien ontleedt chloordioxide door dissociatie in een chloorion dat zich onmiddellijk associeert met het natriumion, waarbij het in het menselijk lichaam keukenzout NaCl en zuurstof O2 vormt. Samenvattend is chloordioxide in de aanbevolen doses in COVID-19 van 30 mg of 30 ppm per dag niet giftig [5-8].
Hoe verklaren kwakzalvers dat ClO2 werkt?
Naast de verklaring van Andreas Kalcker vond ik eerder uitleg van kwakzalver Leo Koehof (door mij kwakzalver genoemd omdat hij geen medicus was, maar niet omdat ik denk dat hij in deze ongelijk heeft).
Als MMS als medicijn wordt ingenomen, doodt het alle pathogenen onder de 7Ph neutraal, terwijl het de goede bacillen en cellen intact houdt zonder reststoffen achter te laten.
Een veel gehoorde onwaarheid afkomstig van wetenschappers die MMS in een kwaad daglicht willen stellen, is de bewering dat MMS niet alleen zieke, masar ook goede cellen doodt. Men doet geloven dat MMS/chloordioxide zo schadelijk is dat als het de foute bacteriën doodt, dat dan ook natuurlijk met de goede doet.
Elke wetenschapper bekend met scheikunde weet echter beslist waarom chloordioxide de goede bacteriën nu juist niet doodt. Nu wordt het weer even ingewikkeld: elke stof heeft een meetbare elektrische waarde, dat heet een oxidatiepotentieel. Het oxidatiepotentieel van chloordioxide is +95mV.
Dit betekent dat chloordioxide alleen kan oxideren met stoffen die een lager oxidatiepotentieel hebben. Alle pathogene micro-organismen, zieke cellen en zware metalen hebben een oxidatiepotentieel dat onder +95mV ligt, waardoor chloordioxide hiermee kan oxideren. Bij oxidatie worden elektronen weggenomen waardoor de micro-organismen haar eigenschappen verliezen en dus niet schadelijk meer zijn en afgevoerd worden. Gezonde cellen en gezonde micro-organismen hebben een oxidatiepotentieel dat boven +95mV ligt. Chloordioxide is te zwak om met gezonde cellen te oxideren.
(Het bovenstaande over oxidatie is samengesteld uit informatie die in het boek MMS Pro en Contra van auteur Leo Koehof staat, maar deze informatie is natuurlijk ook op Internet te vinden.)
‘Het werkingsmechanisme van MMS is heel eenvoudig en natuurlijk. Het chloordioxide dat bij activering van MMS vrijkomt, wordt door de maag en de darmen aan het bloed in het lichaam afgegeven en door de rode bloedlichaampjes opgenomen. Zit het chloordioxide eenmaal in het bloed, dan wordt het door het hele lichaam getransporteerd en op die plaatsen waar het met ziektekiemen en gifstoffen zoals zware metalen, in aanraking komt, reageert (oxideert) het onmiddellijk en vernietigt het de ziektekiem of metaal.
In dit proces wordt het chloordioxidemolecuul ook opgelost. Het Cl atoom wordt met het Na+ atoom tot een molecuul keukenzout (NaCl) verbonden. De zuurstof verbindt zich tot water (H2O) of koolstofdioxide (CO2) en wordt uitgeademd. De ziektekiemen zijn vernietigd en daarna door het lichaam uitgescheiden. Er blijft dus van beide praktisch niets meer over.’
Bron citaat: boek MMS, Ziektes Eenvoudig Genezen, blz. 23, auteur Leo Koehof (3)
Commentaar CLO2.nl: Leo Koehof zegt ook: ‘In 1980 had men al ontdekt dat chloordioxide het bloed zuivert zonder de biologische functies van het lichaam nadelig te beïnvloeden en werden de eerste patenten voor medische toepassing aangevraagd.’
‘Verdere patenten volgden in 1993, omdat men ontdekt had dat chloordioxide het bloed eveneens van HIV, hepatitis en andere ziektes zuivert.’ ...maar Leo verzuimt bronvermelding waar deze juist zo belangrijk is.
Bron van dat onderzoek uit 1993: Leo vermeldt niet de bron en vermeldt niet dat het experiment "in vitro" (buiten het lichaam) werd uitgevoerd:
Inactivation of human immunodeficiency virus by a medicalInactivation of human immunodeficiency virus by a medicalwaste disposal process using chlorine dioxide. Farr, R.W.,Walton, C. Infect Control Hosp Epidemiol, 14(9):527-529, Sep1993.
Daar waar Koehof middels een tabel laat zien hoe effectief CLO2 is tegen virussen, vermeldt hij er niet bij dat het hier gaat om het ontsmetten van oppervlakken en niet om orale inname.
Leo's bewering dat ClO2 wordt opgenomen in het bloed is in strijd met de wetenschappelijke aanname: It is assumed that chlorine dioxide as such is not absorbed by oral since it rapidly reacts with saliva and gastric juices.
Misschien geen gek idee om eens expliciet na te gaan of deze aaname correct is!