Op 10 november 2021 over leed de Oostenrijker Johann Biacsics aan de gevolgen van COVID19. Zijn overlijden wordt door de media aangegrepen om zijn ongeloofwaardigheid te onderstrepen. Johann Biacsics was immers een fel antivaxxer en een voorstander van het gebruik van chloordioxide. Een greep uit de berichten:
- Impfgegner stirbt an Corona - weil er sich nur mit Chlordioxid behandeln lassen wollte
- Vaccine opponent Johann Biacsics dies in Corona
- Austria, leader No Vax who treated himself with chlorine dioxide died
- Anti-Vaxxer Who Treated His COVID Infection With Bleach Ingredient Dies
- Oostenrijk, de leider No Vax Johann Biacsics stierf aan Covid: de zoon lanceert fondsenwerving om de kranten aan te klagen. "Wij kennen de waarheid"
- Muere de Covid un antivacunas austriaco que se quiso curar con lejía y sus seguidores denuncian que fue "envenenado"
- Johann Biacsics morto: il leader no vax si curava con la candeggina
- Johann Biacsics, 65, Kottingbrunn, AT, self-employed anti-vaxxer. Dead from COVID, and stupidity
Johann Biacsics ist tot: Er behandelte Corona-Infektion mit Chlor! Bekannter Impfgegner verstorben
De grofheid van sommige van de gebruikte titels en afbeeldingen toont aan dat van de schrijvers van het artikelen geen objectiviteit hoeft te worden verwacht. De drang om te 'scoren' over andermans lijk, is te groot.
Wat is er met hem gebeurd?
Johann Biacsics, mijn Oostenrijkse geloofsgenoot. Hij kreeg COVID19, werd ernstig ziek, Volgens "Die Zeit" werd Johann Biacsics begin november 2021 opgenomen in het ziekenhuis van Wenen. Zijn toestand was kritiek, hij kon amper ademen. Desondanks weigerde Johann Biacsics behandeling, tenminste, niet op de manier van de dokters.
Ondanks de positieve coronatest beweerde Johann Biacsics dat hij de COVID19 reeds had overwonnen. Omdat de dokters hem desondanks toch als COVID19-patiënt wilden behandelen, ging Johann Biacsics naar huis. Ondanks zijn levensbedreigdende situatie weigerde hij behandeling in het ziekenhuis. Eenmaal thuis probeerde Johann zichzelf te behandelen met chloordioxide. Korte tijd later overleed hij.
Voor mij, www.clo2.nl, als geloofsgenoot, is het belangrijk om te proberen om dit verhaal van alle kanten te belichten. Wat is Johann Biacsics overkomen? Zelfbehandeling, zonder toezicht van een arts, brengt risico's met zich mee. Had Johann Biacsics teveel risico's genomen? Of had hij het zelf bij het juiste eind en maakten de artsen verkeerde behandelplannen? Welke les kan worden geleerd uit zijn verhaal.
Marcus Biacsics is de zoon van Johann Biacsics. Op 18 december 2021 deelt Marcus zijn visie over de gebeurtenissen via het internet: https://publikum.net/die-geschichte-von-meinem-tod-erzahlt-von-meinem-sohn/
Het verhaal van mijn dood. Verteld door mijn zoon.
- Door Markus Biacsics - 18 december 2021 om 11:32 uur -
Het verhaal begint in juli 2021. Ik reed in mei 35 km op mijn fiets en bereikte een topsnelheid van 40 km/u. Schaatsen met bijna 30 km/u was voor mij ook geen probleem. Maar in juli kon ik dat niet meer en had ik strophanthine nodig om mijn bloedsomloop zwakte onder controle te krijgen. Ik kon niet meer op mijn best presteren. Ik deed het rustig aan en kon toen helemaal zonder strophanthine.
Tijdens een fietstocht met het gezin van mijn zoon moest ik op weg naar huis verschillende pauzes nemen. Mijn zoon en zijn vrouw hebben me overgehaald om dit uit te laten checken. Ik kende allerlei problemen en was ervan overtuigd dat ik me er met gezond vasten van zou kunnen verlossen. Ik deed het rustig aan en herstelde en had geen strophanthine meer nodig, ik heb het mijn doel gemaakt om gezond te vasten.
In de laatste week van oktober was ik al zwak toen ik mijn interview gaf op de demo in Wenen op 26 oktober. Omdat ik van 24 oktober tot 26 oktober diarree had.
Daarna werd ik echt ziek. Van 27 oktober tot 2 november kreeg ik koorts tot 40° en hoestte ik heel hard en veel. Gedurende deze tijd lag ik in mijn bed en had veel pijn in mijn lichaam. Toen ik niet meer op mijn rug kon liggen, moest ik lang nadenken met welke bewegingen ik naar links of naar rechts kon draaien. Ik sliep wanneer ik kon - maar moest veel hoesten. Door de ziekte at ik niet veel en was daardoor in ketose.
Ik nam CDL en deed ook hoge dosis CDL-klysma's. Zoals later bleek, was ik er met succes mee aan het vechten tegen COVID 19. De zelftests die ik had gedaan waren allemaal negatief.
Destijds wist ik dat echter niet en vermoedde ik vergiftiging en vervolgens blootstelling aan straling, die onder bepaalde omstandigheden Corona had kunnen veroorzaken.
Op 2 november voelde ik me 's ochtends niet zo slecht. Is opgestaan en ging naar mijn honden. Ik zat daar en voelde de zon op mijn huid. Ik ging ook de komende 2 dagen een stukje wandelen, maar toen dwong de inspanning me terug naar bed te gaan en vanaf dat moment werd het erger. Het zuurstofgehalte in mijn bloed werd steeds minder. Afhankelijk van de conditie was dat iets minder dan 70 – 80%. Toen ik me concentreerde op ademhalen en diep ademhaalde, kreeg ik 84%. Maar dat was heel moeilijk voor me en deed me pijn. Ik vroeg mijn zoon om me naar een dokter in het noorden van Wenen te brengen.
Daar zat ik een uur in de zuurstoftent. Daarna was mijn zuurstofgehalte rond de 75%. Met extra zuurstof via een zuurstofcilinder en masker werd mijn zuurstofgehalte in het bloed verrijkt tot 87%. Extra maatregelen moeten mij nog meer energie geven.
Mijn hartslag was de hele tijd meer dan 110 slagen per minuut. Dit is eenvoudig te verklaren: omdat het hart door het lage zuurstofgehalte in het bloed de organen en de hersenen van meer bloed probeert te voorzien en daardoor sneller gaat kloppen.
Uitgeput van de procedures reed ik met mijn zoon naar huis.
Verteller: In het begin was er nog sprake van een bloedafname en een infuus in de kliniek. Helaas is dat niet gedaan. Verder kregen we geen zuurstof mee naar huis. Ik had toen niet de informatie dat het lage zuurstofgehalte in het bloed de organen zou beschadigen. Bij minder dan 90% worden eerst de longen aangetast, gevolgd door het hart.
Ik vertrouwde mijn vader en zijn dokterskeuze. Ik wist het toen nog niet, maar we hadden zeker zuurstof mee moeten nemen.
Terwijl we in de auto naar huis reden, gaf ik twee keer over zodra we aan de reis begonnen. Mijn zoon vroeg me of ik me beter voelde. Ik moest dit ontkennen. Hij zei dat we dan iets anders moesten doen. Tijdens de rit deed elke hobbel in de grond pijn en moest ik me concentreren op mijn ademhaling. Toen ik thuiskwam was ik mijn zoon dankbaar en ging meteen naar bed, ik was erg uitgeput.
Op 6 november was ik hersteld van de ontberingen van de vorige dag. Maar mijn toestand verbeterde niet. In de loop van de dag tot de volgende ochtend was mijn toestand verslechterd. Ik sliep bijna de hele tijd. Ik had de hele dag geen bezoek opgemerkt.
De volgende ochtend, zondag 7 november, was mijn zoon bij mij om te informeren naar mijn welzijn. Ik wist dat ik hulp nodig had en stemde ermee in lokale en plaatselijke artsen te bellen en te vragen of ik een infuus kon krijgen. Mijn zoon beschreef het verloop van de ziekte. Kortom, 10 dagen griepverschijnselen in bed, verzwakt, nauwelijks gegeten en gedronken. Dus vroeg hij om medische hulp voor mij.
Na het derde telefoontje en steeds dezelfde verklaring van de artsen: "Je vader moet naar het ziekenhuis", zat er niets anders op dan naar het ziekenhuis in Wr. rijden naar de nieuwe stad. Met de woorden van mijn zoon: "Als het je niet bevalt, haal ik je meteen op en breng je naar huis." Ik was toen overtuigd.
We reden naar Wr. Neustadt en kwam tot aan de portier. Hij liet ons niet verder gaan en belde vanuit de ambulance een dokter. Mijn zoon bracht me een rolstoel en ik kon gaan zitten. De weg van de auto naar het ziekenhuis had me al uitgeput. Toen de dokter daar was, vertelde mijn zoon me over mijn griep, de 40 ° koorts en dat ik de afgelopen 10 dagen bijna niets had gegeten of gedronken en een infuus nodig zou hebben. De dokter zei dat een huisarts dit moest doen en wilde ons wegsturen. Ook na de mededeling dat de artsen ons naar het ziekenhuis hadden gestuurd, bleef de arts van het ziekenhuis in Wr. Neustadt om ons weg te sturen. Pas toen mijn zoon het lage zuurstofgehalte in mijn bloed noemde, veranderde de dokter van gedachten en liet hij ons, na verdere uitleg, toe. Hij duwde me de ambulance in en mijn zoon volgde ons.
De eerste vraag was: "Ben je ingeënt?" Ik zei nee. Ik kon de reactie van de dokter niet zien en mijn zoon heeft me er niets over verteld toen hij nog leefde. Ze was pejoratief (denigrerend). Ik werd naar een behandelkamer gebracht en er werd een antigeentest gedaan. Deze was positief. Daarna verlieten 3 van de 4 ziekenhuismedewerkers samen de kamer.
Verteller: Ik had vanuit de wachtkamer direct zicht op de toegangsdeuren tot de behandelkamers en hoorde de 3 ziekenhuismedewerkers erover praten.
"Positief & niet gevaccineerd". Er was waarschijnlijk een dokter aan de telefoon met een coronaafdeling toen hij me passeerde en vertelde over mijn vader. Ik benaderde hem en legde hem uit dat mijn vader in juli problemen had met de bloedsomloop en dat er waarschijnlijk iets mis was met zijn hart. De verklaring van de arts was: "Dat moeten we zeker duidelijk maken, maar eerst moeten we Corona behandelen." Op dat moment had ik niet het gevoel dat ze mijn vader wilden behandelen als een patiënt met een algehele aandoening, met al zijn symptomen en de geschiedenis, maar "slechts" de ziekte Corona wilde behandelen. Vanaf dat moment was ik bang voor wat mijn vader te wachten stond.
De laatste ziekenhuismedewerker zorgde voor mij en deed een PCR-test. Ik kreeg te horen dat ik nu naar een isolatiekamer zou worden gebracht en wachtte op de uitslag van de PCR-test. Ik werd overgebracht naar een ziekenhuisbed. Onderweg daarheen vroeg mijn zoon of ik wist wat er met me aan de hand was en of ik het goed vond. Ik wist dat ik hulp nodig had en een infuus zou me goed doen. Maar ik ben het niet eens met cortisone. Ik antwoordde: De dokters willen me cortisone geven, maar dat wil ik niet. Laten we kijken. Mijn zoon verzekerde me nogmaals dat hij me meteen zou ophalen als ik hem daarom vroeg. Daarna werd ik naar de isolatiekamer op de Corona-afdeling gebracht. Er werd een longröntgenfoto gemaakt en ik kreeg een infuus met zoutoplossing.
De uitslag van de PCR-test was daar en positief. De CT-waarde was 29,5 en uit wat ik zei had het duidelijk moeten zijn dat ik Corona achter me had gelaten en nu alleen last had van zuurstofgebrek en longontsteking, wat de thoraxfoto had bevestigd.
www.clo2.nl: uit persoonlijke ervaring weet ik inmiddels dat je nadat je COVID hebt gehad, je nog geruime tijd positief blijft testen. Een positieve test na corona is dus geen bewijs dat je nog corona hebt. Ook het gebruik van chloordioxide, leidt niet tot een negatieve test.
Ik sprak met de senior arts en wees het voorgestelde behandelplan af. Ik heb wensen uitgesproken over mijn behandeling. Maar deze werden mij geweigerd. Voor coronapatiënten is er een behandelplan en deze dient te worden gevolgd. Ondanks dat uit de CT-waarde van 29,5 bleek dat ik geen acute coronapatiënt meer was, drong de senior arts aan op een coronabehandeling. Volgens haar gelden in het ziekenhuis andere regels en ben ik nog steeds een acute coronapatiënt. Mijn toestand is kritiek en levensbedreigend. Ik lag niet voor niets in het ziekenhuis.
Ik besloot het ziekenhuis te verlaten en belde mijn zoon en vroeg hem me op te halen. Hij liep meteen naar mij toe.
Ik zag de mogelijkheid om het ziekenhuis te verlaten met een infuuslijn en zelf de noodzakelijke behandeling toe te dienen. Ik trok mijn jas over de ingang en beval mijn vrijlating.
Mijn zoon stond beneden al te wachten en we reden naar huis. Toen ik thuiskwam, was ik weer uitgeput en ging het huis in. Ik bestelde onmiddellijk infusies en al het materiaal dat ik nodig had. Of wat ik zou kunnen krijgen.
De volgende twee dagen probeerde mijn familie medische hulp te krijgen. Ik had infusen en zuurstof nodig. De verklaring van de dokter was: "Ik had in het ziekenhuis moeten blijven" & "Ik kan je niet bezoeken tijdens de quarantaineperiode" of "Ik moet de spoedarts bellen die me dan terug naar het ziekenhuis zou brengen."
Verteller: Mijn vader probeerde een paar andere dingen om weer op krachten te komen. Hij wachtte op zijn bevelen en bleef ernaar vragen.
De dag van overlijden 10 november 2021
In de ochtend van 10 november 2021 arriveerden de NaCl-oplossingen bij ons thuis. Mijn familie steunt me bij het geven van de NaCl-infusie. Helaas was de toegang destijds geblokkeerd en konden we deze niet gratis krijgen. Mijn plan was om met CDL verrijkt NaCl door mijn aderen te laten stromen en zo mijn zuurstofgehalte in het bloed te verhogen.
Ik wist het langzaam, ik heb bijna geen tijd meer. En ik kon mezelf niet meer helpen. Ik herinnerde me een dokter die me kon helpen en vroeg mijn vrouw om het telefoonnummer op te zoeken. Helaas heb ik haar niet meteen bereikt. Toen mijn zoon weer bij mij was, nam hij een nieuwe poging over om haar te bereiken. Zelf kon ik maar heel langzaam en met moeite praten. Hij bereikte haar meteen.
Mijn zoon begon het gesprek door te zeggen: We hebben je hulp hard nodig. Het antwoord was: "Natuurlijk wat er is gebeurd." Mijn zoon beschreef wat er weer was gebeurd in snellere bewoordingen. Toen hij op het punt kwam: "Het zuurstofgehalte ligt tussen 70% - 80%", onderbrak de dokter hem.
‘Ik ben nu bij een patiënt. Dan rijd ik meteen naar huis want ik moet nog dingen van huis meenemen die ik niet in de auto heb, en ik laat het jullie weten als ik thuis ben."
Opgelucht bedankte mijn zoon hem en ging naar zijn kinderen, die in de tussentijd korte tijd alleen waren geweest. Hij nam zijn telefoon mee, zodat hij meteen kon antwoorden. Na ongeveer 15 minuten kwam er weer een telefoontje. Hij kwam naar me toe en vroeg of ik terug wilde bellen.
Ik zei nee en wilde weten of de dokter al contact met me had opgenomen.
Mijn zoon antwoordt mij "helaas nee". Ik vertelde hem dat het slecht was en dat ik niet veel tijd meer had. Hij belde de dokter, die was al bij zijn huis aangekomen en hoefde alleen maar de trap op. Ze zou zo terug zijn.
Drie seconden later stopte mijn hart.
Verteller: Mijn vader voelde plotseling dat er iets mis was en stak zijn rechterhand op. Er was iets mis. Plotseling spande hij zijn nekspieren en kantelde zijn hoofd ongeveer 10° naar achteren. Zijn ogen rolden omhoog. Hij balde beide handen met de bal van zijn vuisten tot aan zijn bovenlichaam en was toen bewusteloos.
Ik schreeuwde om mijn pap en wachtte op antwoord. Ik trok hem naar me toe en voelde zijn levenloze lichaam. Zijn vrouw naast hem riep, Ooo nee, mijn God Johann en huilde.
Ik legde hem plat op het bed en probeerde een hartslag te horen en begon met reanimeren.
Hartmassage & ventilatie.
Lena (mijn stiefmoeder) belde zijn broer, die kort daarna bij ons was. Daarna helpt ze me met reanimeren. Mijn oom belde de ambulance en gaf me de instructies van de ambulance. Ik legde mijn vader op de grond en ging door met reanimeren.Ik kan niet zeggen hoe lang het duurde voordat de spoedarts bij ons was. Maar nogmaals Corona was het eerste onderwerp. Ik was opgelucht en iedereen ging naar buiten om me om te kleden. Daarna probeerden ze mijn vader 25 minuten te reanimeren. Maar hij was dood.
Officieel wordt hij als Corona-slachtoffer in de statistieken opgenomen. Maar ik weet beter.De 25 minuten verstreken als twee minuten voor mij. De volgende twee nachten waren slecht voor mij en ik wilde 's nachts dicht bij mijn kinderen en mijn vrouw zijn om te slapen. Ik werd steeds wakker om mijn vader in zijn laatste momenten te zien.
Ik heb dit verhaal ongeveer 40 keer verteld sinds zijn dood. Het deed pijn, maar het hielp me ook. Iedereen die belde was woedend en velen boden hun hulp en steun aan. Ik wil je daarvoor bedanken. Helaas kon ik me de telefoonnummers niet herinneren die ik had moeten onthouden. Ik probeer jullie nog allemaal te informeren over de uitvaart en wanneer jullie persoonlijk afscheid kunnen nemen.
Geschat: vrijdag 19 november 2021 van 9.00 tot 13.30 uur, begraafplaats Kottingbrunn.